Kelimelerim..

Yitirdiklerimle varolduğumu varsaydım hep..
Öyle kabullendim..
Böylece beni terk edenlerin hiç gitmediğini, tam aksine daha çok içime işleyip benim olduğunu hissettim..
Bunun için "Porque tambien somos loque hemos perdido"yu vücuduma kazıtacak kadar çok sevdim..

Ama son günlerde gidenlerden biri geri döndü; kelimelerim..
En yaramaz gel-gitlerim..
En kolay küsüp gidenlerim..
Bir anda, inanılmaz bir yoğunluk ve çoğullukla geri geliverdiler..
Gelmediler, beni boğacak, kustaracak kadar serildiler niyetime..

İşte o zaman fark ettim, her yitiriş bir kazanım değilmiş meğer..
İnsanları kaybetdikçe kazandım ama kelimelerim gidince hiçbir halta yaramıyor zihnim..
Sadece beyincik soğanıyla idare edebiliyorum o zamanlarda..
Silik izler bırakıyorum..
"Noktalarım ne kadar silik..."
Ama şimdi beni boğmak ister bir hücumla geri döndüler..
Hangisini önce çıkarmalı bilemiyorum..
Kusasım geliyor kulaklarımdan..
Söyleyecek çok sözüm var ama hiçbir şey yok aslı'nda..
Her başlayışım şu anki gibi bir zırvalığa dönüyor, aldığım tadlar sadece zihnimde kalıyor ve parmaklarım beceriksizleşiyor..

Tüm beceriksizliğime rağmen, mutlu oldum..
Hoş döndü kelimelerim..
Şimdi sıra "ansiklopedi"lerin...